Kulisiewicz Tadeusz
Grafik i rysownik, urodził się 13 listopada 1899 roku w Kaliszu, zmarł 18 sierpnia 1988 roku w Warszawie. Studia artystyczne odbył w Państwowej Szkole Sztuk Dekoracyjnych w Poznaniu (1922-1923) i w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, w latach 1923-1929, w pracowniach profesorów Miłosza i Mieczysława Kotarbińskich oraz Władysława Skoczylasa. Od 1926 roku należał do Stowarzyszenia Artystów Grafików „Ryt”. W latach 1933-1939 prowadził kursy rysunku w warszawskiej ASP w pracowni Mieczysława Kotarbińskiego. Od 1946 roku był profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1955 roku został członkiem-korespondentem Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie, a w 1965 roku otrzymał honorowe członkostwo Akademii Sztuk Pięknych we Florencji. Indywidualne wystawy prac artysty prezentowane były w licznych krajach Europy, Azji i obu Ameryk. „To jest moja czerń, to jest moja biel” mawiał Tadeusz Kulisiewicz prezentując swoje rysunki. Twarze, postacie ludzi, pejzaże, zawsze żywe i przepełnione uczuciami. Niezwykle ekspresyjne, lapidarne w formie. Niezapomniane. Pomiędzy czernią kreski a bielą płaszczyzny odnajdujemy w nich świat opisany ręką artysty. Przedstawiony z pasją i talentem. Piękny w swej przestrzenności i głębi. Prawdziwy. Kreślone stalówką czarne syntetyczne kształty na białej płaszczyźnie kartki oddają charakter, naturę i duszę człowieka. Jest w nich źródło emocji, które stają się naszym udziałem, gdy spoglądamy w oczy ludzi, patrzących z jego rysunków. Twórczość Tadeusza Kulisiewicza jest przykładem artystycznych poszukiwań i otwierania nowych form wyrazu. Od najwcześniejszych naturalistycznych drzeworytów inspirowanych folklorem Podhala poprzez apokaliptyczne wizje zniszczonej podczas wojny Warszawy, cykle ilustracji dramatów Bertolda Brechta, rysunkowe impresje z podróży do Chin, Meksyku, Brazylii na Kubę, aż po ostatnie, nierealne i mroczne Krajobrazy Spalone. Z każdą dekadą inny, z każdym cyklem doskonalszy, w nieustannym dążeniu do oddania pełni ekspresji artystycznej wizji swojego świata.