Budowla głupców, 2007 r. Bridge, coloris, marine/silver, 2011 r. Break, coloris, 2011 r. Wenus z Willendorfu, 1985 r. Oranże XIII, 2006 r. Dwa Drzewa Las, 1987 r. Godność, 1996 r. Rozpad Rozpad II Mężczyzna sznurujący buty, 2019 Siedzące, 2008 r. Dzień Piąty z cyklu: 'Big Bang Genesis', 2018 r. Motocyklista, 2019 r. Mona Lisa Wielki przypływ Ptak Ryba Butelka, 1998 Delikatna konstrukcja, 2023 Herkules i Anteusz, 2023 Pejzaż z parasolem, 2023 Góra Skała Upstream5, version 4 Dive V, 2022 Dzień Pierwszy z cyklu: 'Big Bang Genesis', 2018r. Ogrodniczka, 2019r.
Grafika warsztatowa jest niezwykle szlachetnym medium, wymaga od twórcy odpowiednich umiejętności zarówno plastycznych jak i manualnych, ale również wiedzy z zakresu doboru materiałów i narzędzi. Kolekcjonerzy i nowi odbiorcy posiadający wiedzę o technikach graficznych z pewnością docenią kunszt artystyczny tej dziedziny sztuki.

Grafika to jeden z podstawowych obok malarstwa i rzeźby działów sztuk plastycznych. Wyróżnia się skupieniem w rękach artysty całego procesu twórczego od projektu przez dobór odpowiedniej techniki i opracowania formy druku do wykonania odbitek. Każda odbitka tego samego nakładu jest inna, ponieważ wykonywana jest ręcznie i pojedynczo przez twórcę. Dlatego też, każda z nich ma wartość oryginalnego dzieła sztuki. Liczba odbitek uzyskanych z jednej płyty zależy od wybranej techniki. Wyróżniamy techniki druku wypukłego, wklęsłego oraz płaskiego.

Do najstarszej techniki zalicza się druk wypukły, gdzie odbitka powstaje poprzez odbicie farby nałożonej na częściach wypukłych formy drukowej. Do druku wypukłego matrycę przygotowuje się w drewnie, stąd drzeworyt lub w linoleum - linoryt.

Odwrotnie jest w przypadku druku wklęsłego. Farbę drukarską wciera się w matrycę, tak aby dotarła do wszelkich zagłębień, powstałych wcześniej z wyżłobienia lub wytrawienia po czym zbierana jest z miejsc niedrukujących i odbijana na papierze. Do tej techniki zalicza się akwaforta czy akwatinta. Przy akwaforcie płyta miedziana lub cynkowa pokrywana jest werniksem akwafortowym a następnie stalową igłą nanoszony jest rysunek odsłaniający powierzchnię metalu. Następnie poprzez zanurzenie płyty w kwasie następuje wytrawienie wgłębnego rysunku na płycie. Akwatinta to również technika wytrawiania, jednak metalową płytkę pokrywa się kalafonią - rodzajem żywicy lub proszkiem asfaltowym. Tak przygotowaną płytę podgrzewa się do połączenia materiałów. Następnie wysłania się wybrane fragmenty werniksem i trawi odsłonięte płaszczyzny metalu kwasem azotowym.

Kolejną techniką jest druk płaski, którego przykładem jest litografia lub serigrafia. Przy litografii artysta opracowuje negatyw rysunku na płaszczyźnie wyszlifowanego kamienia litograficznego, który łatwo wchłania tłuszcz. Sam rysunek wykonuje się zatem tłustą kredką lub tuszem litograficznym. Miejsca, które nie wymagają drukowania zabezpiecza się, powlekając kamień roztworem kwasu azotowego i gumy arabskiej. W ten sposób część nie pokryta rysunkiem odporna jest na przyjmowanie farby drukarskiej. Serigrafia jest drukiem sitowym. Matryca wykorzystywana do tworzenia sitodruków to najczęściej drewniana rama z naciągniętą specjalną tkaniną, zwaną potocznie sitem. Na drobną siatkę tkaną nakładany jest szablon z utwardzoną warstwą światłoczułą, która nie przepuszcza farb. Stanowi ona negatywowy obraz drukowanego wzoru. Następnie przetłacza się farbę na papier, gwarantując pełne odwzorowanie pliku źródłowego z szablonu.