Z powodu rozprzestrzeniania się koronawirusa galeria będzie zamknięta do odwołania. Prosmy o kontakt przez stronę www lub telefonicznie.
Jednocześnie informujemy, że:
- Transakcje inetrnetowe obsługiwane są w normalnym trybie.
- Odbiór zamówionych opraw jest możliwy po umówieniu się telefonicznym.

"Dzieło abstrakcyjne jest autonomiczną, odrębną rzeczywistością, zbudowaną z układów linii, form, barw lub brył. Tendencje do ujmowania rzeczywistości w formy abstrakcyjne były obecne w sztuce wielu środowisk i okresów, jednak dopiero w XX w. sztuka abstrakcyjna stała się jednym z najważniejszych nurtów artystycznych epoki. W sztuce abstrakcyjnej zarysowały się 2 podstawowe nurty: abstrakcja geometryczna, polegająca na operowaniu różnorodnymi formami geometrycznymi i abstrakcja organiczna, w której są stosowane formy nieregularne sugerujące kształty organiczne. Sztuka abstrakcyjna jest konsekwencją zapoczątkowanej w malarstwie europejskim 2. połowy XIX w. stopniowej rezygnacji z wątków tematycznych; proces ten, narastając od impresjonizmu do kubizmu, przygotował grunt dla sztuki abstrakcyjnej. W pełni świadome podjęcie problematyki abstrakcyjnej wiązało się z działalnością teoretyczną i artystyczną W. Kandinskiego, który w Monachium stworzył pierwsze prace abstrakcyjne (1910), a teoretyczne podstawy nowej sztuki abstrakcyjnej sformułował w wydanej 1912 pracy Über das Geistige in der Kunst — jednym z najważniejszych tekstów teoretycznych 1. ćwierci XX w. (...) 
W Polsce program sztuki abstrakcyjnej realizowały ugrupowania Blok, Praesens, a.r.; do głównych przedstawicieli sztuki abstrakcyjnej należeli: M. Szczuka, H. Berlewi, W. Strzemiński, H. Stażewski, K. Hiller, M. Jarema, J. Stern, rzeźbiarka K. Kobro. Po II wojnie światowej nastąpił niezwykle bujny rozkwit sztuki abstrakcyjnej, zwłaszcza w USA; charakterystyczne jest dążenie do integracji sztuk plastycznych; źródłem inspiracji oprócz twórczości tzw. prymitywów staje się sztuka dalekiego Wschodu (głównie kaligrafia); dominują odmiany abstrakcji niegeometrycznej, swobodna gra plam barwnych i form, nieograniczona inwencja twórcza i ekspresja"

PWN wydanie internetowe

Kraupe Janina

Janina Kraupe (ur. 1921, zm. 2016) rozpoczęła studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w 1938 roku. W latach 1938-39 studiowała pod kierunkiem Pawła Dadleza, 1940-41 - prof. Fryderyka Pautscha (Kunstgewerbeschule), 1945-47 prof. Eugeniusza Eibischa, 1947-48 - malarstwo monumentalne pod kierunkiem prof. Wacława Taranczewskiego. W latach 1945-48 studiowała grafikę w pracowniach doc. Andrzeja Jurkiewicza i prof. Konrada Srzednickiego, otrzymując absolutorium w 1948 r., a dyplom z malarstwa sztalugowego w roku 1955. W latach 1942/43 artystka brała czynny udział w pracach konspiracyjnego teatru Tadeusza Kantora. W 1948 r. rozpoczęła pracę dydaktyczną w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Od roku 1958 Janina Kraupe jest członkiem GRUPY KRAKOWSKIEJ, od 1951 należała do Związku Polskich Artystów Plastyków. Uprawiała malarstwo, grafikę i rysunek. Swoje prace eksponowała na ponad 40 wystawach indywidualnych i na około 200 wystawach zbiorowych w Polsce i za granicą. Obrazy i grafiki Janiny Kraupe-Świderskiej znajdują się w wielu muzeach i kolekcjach prywatnych, polskich i zagranicznych, m.in.: w Muzeach Narodowych w Krakowie, Warszawie, Poznaniu, Wrocławiu, Szczecinie, w Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Sztuki w Kilonii, Muzeum w Bochum, Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku i in. Artystka była laureatką wielu nagród i wyróżnień.