Zapraszamy na pierwszą z naszych tegorocznych wystaw letnich. Tym razem prezentujemy przegląd prac artystów współpracujących z naszą galerią obecnie i w przeszłości. Wśród autorów znalezły się wielkie nazwiska m.in. Tadeusz Dominik, Franciszek Starowieyski, Jan Tarsin, Edward Dwurnik, Jan Cybis, Jan Dobkowski, ale także prace  przedstawicieli młodszego pololenia: Agata Bogacka, Marta Bożyk, Jonasz Koperkiewicz, Kacper Bożek i wielu innych. 

Dwurnik Edward

Urodzony 19 kwietnia 1943 w Radzyminie, mieszka w Warszawie. Studiował w latach 1963-1970 na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1965, pod wpływem obejrzanej podczas wakacji wystawy prymitywisty Nikifora, przyjął zbliżony doń styl obrazowania. Zaczęły powstawać rysunki, a w 1966 obrazy z cyklu PODRÓŻE AUTOSTOPEM - najstarszego i najliczniejszego w jego dorobku, kontynuowanego do dziś. Są to drobiazgowe w rysunku, zwykle ujęte z lotu ptaka, współczesne weduty. Ważna jest w nich nie topografia, lecz swoista kumulacja charakterystycznych motywów, składających się na "portret" miasta. Innym wielkim cyklem, malowanym w latach 1972-1974 (a następnie w 1982-1987, 1990-1992 i 1997-2000) są SPORTOWCY. Artysta portretował w nim typy ludzkie i sytuacje charakterystyczne dla potocznej codzienności, czyniąc to w sposób bezlitosny, acz nie bez poczucia humoru. Stosunek do "Polaczka" zmienił się w kolejnym cyklu - ROBOTNICY, zaczętym w 1975 i kontynuowanym w latach 1980-1991. W latach 80. malarstwo Dwurnika stało się ekspresyjne i dramatyczne. Powstające w tej dekadzie obrazy, zwłaszcza monumentalne kompozycje z cyklu OBRAZY DUŻE (zaczętym w 1973 i kontynuowanym do dziś), miały niejednokrotnie wymowę polityczną. Zawsze, tak czy inaczej, odnosiły się do współczesnych spraw i realiów. Cykl DROGA NA WSCHÓD (1989-1991) upamiętniał ofiary stalinizmu, natomiast cykl OD GRUDNIA DO CZERWCA (1990-1994) - ofiary stanu wojennego. Zarówno ideowe, jak i czysto malarskie walory tych prac przyniosły artyście uznanie, jak to bywa, większe za granicą niż w kraju, czego wyrazem była prestiżowa nagroda Fundacji Coutts & Co w Zurychu (1992). W latach 90. powstają cykle będące kontynuacją PODRÓŻY AUTOSTOPEM: BŁĘKITNE MIASTA (od 1993) i DIAGONALE (od 1996), jak również kompozycje nowego typu, jak widoki morskie z cyklu BŁĘKITNE 1992-1993, cykl WYLICZANKA (1996-1999) czy abstrakcyjne obrazy z cyklu DWUDZIESTEGO PIĄTEGO (zaczętego w połowie 2000). Równolegle z malarstwem artysta uprawia rysunek, collage, grafikę warsztatową (litografia, techniki metalowe, kserografia, stemple) i użytkową (ilustracja, plakaty do własnych wystaw indywidualnych).