Maciej Haufa
Maciej Haufa (1946 – 2006), absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu (dyplom z malarstwa w 1973 r.), później nauczyciel akademicki, profesor zwyczajny poznańskiej ASP, bardzo rzadko ujawniał rezultaty swoich dociekań artystycznych, mimo iż pracował intensywnie i systematycznie. Należał jednak do tych artystów, którzy kontestowali instytucjonalny obieg sztuki, którzy wybierali postawę nie-uczestnictwa, obecności dyskretnej, pilnie strzeżonej prywatności. Nie zabiegał o wystawy, maksymalnie wyciszał i redukował do niezbędnego minimum swój udział w tzw. życiu artystycznym. Traktował sztukę niezwykle poważnie, jak pisał w swoich tekstach, dawała mu ona wiedzę i czucie. „Moje trwanie w sztuce pochodzi z wiary. Sztuką tłumaczę życie, tworzenie, możliwość poznania. (…) Dla sztuki nie ma zapowiedzi, nie ma nowoczesności ani średniowiecza. Nie ma pre- ani pro-. Nie ma błękitu ani czerwieni, pionu ani poziomu. Jest dylemat rozumienia, narracji, moralności i kompetencji. (…) Pokazuję świat zawężony, być może do granicy percepcji. Owa granica ledwo widzialnego ma prowokować do próby zobaczenia obrazu obiektywnie nieistniejącego”. Zafascynowany Kazimierzem Malewiczem i jego ideą „supremacji czystego uczucia” rysował, malował, uprawiał grafikę, najczęściej mezzotintę i suchą igłę, tworzył kolaże oraz szczególnego rodzaju obiekty, także książki artystyczne i wideo. Konfrontował w swoich wypowiedziach sacrum i profanum, wyrafinowaną metafizykę z trywialnymi cytatami z codziennej rzeczywistości, w której żył i którą uważnie obserwował.