Pięciu różnych artystów, prezentujących odrębne techniki artystyczne odcisnęło piętno na polskiej sztuce. Jan Tarasin, Franciszek Starowieyski, Jerzy Nowosielski, Mirosław Rogala, Stanisław Fijałkowski - ich interesujące, nieprzewidywalne i niecodzienne dzieła zachwycały, i po dziś dzień zachwycają odbiorców. Na wystawie zaprezentujemy prace graficzne oraz rysunki tych znakomitych autorów.

Jan Tarasin (ur. 1926r. - zm. 2009r.) – malarz, rysownik, grafik, fotograf, autor esejów o sztuce. Był przedstawicielem nurtu zmierzającego do abstrakcji. Realistyczny zapis przedmiotów, redukował i upraszczał, tworząc przy tym cały system znaków abstrakcyjnych. Podstawową zasadą malarstwa Tarasina było budowanie układów z przedmiotów, szukanie reguł rządzących tymi układami i rozbijanie ich na mniejsze elementy.

Franciszek Starowieyski (ur. w 1930r. - zm. 2009r.) - malarz, rysownik, grafik, twórca plakatów, scenografii teatralnej i telewizyjnej. Franciszek Starowieyski to artysta obdarzony barokową wyobraźnią. W swojej sztuce łączył zmysłowe formy z intelektualnym przesłaniem, szokując często nieoczekiwanymi efektami i surrealistycznymi wizjami. Malarstwo Starowieyskiego cechuje fascynacja zmysłowym ciałem kobiecym o "rubensowskich" kształtach oraz refleksja nad przemijaniem i śmiercią.

Stanisław Fijałkowski (ur. 1922r.) – malarz i grafik. U Fijałkowskiego "forma" jest oszczędna, niedopowiedziana. Jego prace charakteryzują się zabudowywaniem niemal jednolitego kolorystycznie tła elementami przypominającymi figury geometryczne o złagodzonych krawędziach, co wytwarza poetycki nastrój. Artysta posługuje się ubogą paletą barw ściszonych oraz chłodnych.

Mirosław Rogala (ur. 1954r.) - w 1979 roku ukończył malarstwo na ASP w Krakowie, a następnie wyemigrował do USA, gdzie wykładał sztuki multimedialne m.in. w Northwestern University w Chicago, Pratt Institute oraz Brooklyn College w Nowym Jorku. Prace Mirosława Rogali to przede wszystkim interaktywne instalacje, rysunki piórkiem i areografem, rysunki komputerowe, fotografie cyfrowe, laserowe.

Jerzy Nowosielski (ur.1923r., - zm. 2011r.) – wybitny malarz, rysownik, scenograf oraz twórca licznych kompozycji figuralnych, martwych natur, aktów, pejzaży. W twórczości sakralnej łączył elementy nowoczesne z wpływami sztuki bizantyjskiej. Styl malarstwa Jerzego Nowosielskiego charakteryzuje się układem barwnych plam obwiedzionych czystą linią konturu. Nowosielski jest autorem licznych polichromii w kościołach oraz ikonostasów. W 1993 r. Jerzy Nowosielski został laureatem Nagrody Wielkiej Fundacji Kultury za wybitne osiągnięcia w dziedzinie kultury.

Tarasin Jan

Urodził się w 1926 roku w Kaliszu. Studiował malarstwo w ASP w Krakowie pod kierunkiem prof. Zbigniewa Pronaszki (1946-1951). Jeszcze jako student zadebiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948/49. W połowie lat 50. stworzył cykle litografii: „Nowa Huta i jej mieszkańcy“ (1954), „Dom“ (1955). W pierwszym przeciwstawił się oficjalnemu optymizmowi, w drugim, operując symboliką martwej natury, zawarł treści egzystencjalne i odnoszące do niedawnego dramatu wojny. Po 1956 zaczął malować obrazy niefiguratywne. Układy wyodrębnionych elementów (określanych jako „przedmioty“) były umieszczane przez artystę na płaszczyźnie (cykl „Wnętrze“, 1957) lub w aluzyjnej przestrzeni (cykle „Uczta“, 1957, „Brzeg“, 1962-1964, „Przedmioty policzone“, od 1968, „Antykwariat“, 1968). Zasada ta utrzymywała się w jego malarstwie w następnych latach, różnice między okresami twórczości dotyczyły sposobu opracowania „przedmiotów“ i ich usytuowania w przestrzeni obrazu lub wobec tła. Od lat 70. „przedmioty“ zmieniały się w graficzne, zwykle czarne znaki na jasnych tłach (cykl „Kolekcja“, od 1971). Tła z kolei bywały iluzyjnie przestrzenne, zróżnicowane walorowo, miękkie. W latach 90. artysta wrócił do kolorystycznego, bardziej malarskiego rozwiązywania zarówno znaków, jak i teł, często ciemnych lub przenikających się z „przedmiotami“ (cykl „Wylęgarnia przedmiotów“, 1992). Tarasin od 1962 był członkiem „Grupy Krakowskiej“. W 1963-67 uczył na Wydziale Architektury Wnętrz krakowskiej ASP. W 1967 przeniósł się do Warszawy, w 1974 podjął pracę pedagogiczną na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie. W 1987-90 był rektorem tej uczelni. W 1976 otrzymał Nagrodę Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida, w 1984 Nagrodę im. Jana Cybisa. Nagroda na MB Sztuki w San Marino 1965. Równolegle z malarstwem zajmował się rysunkiem i grafiką - do lat 60. litografią, od 1974 serigrafią. W 1974-1981 wydał 8 autorskich „Zeszytów“ z serigrafiami i własnymi tekstami. W 1995 w Galerii Zachęta odbyła się wystawa artysty, której towarzyszył monograficzny katalog. Jan Tarasin zmarł w 2009 roku.