Jest to spojrzenie na Starowieyskiego poprzez cykl prac z okresu gdy formułował swój język artystyczny. Artysta komentuje lata 50: „ zapytany jaki kierunek reprezentuję, powiedziałem: aeternofugizm – wieczną ucieczkę, ucieczkę w wieczność. W tym okresie, dość mało uduchowionym a bardziej nastawionym na dowcip surrealistyczny, odkryłem romantykę druków fin de sieclowych, drzeworytów sztorcowych, starych dokumentów, archeologii niemczyzny”. Prace z tego okresu pełne są nawiązań i elementów charakterystycznych dla późniejszej twórczości Starowieyskiego. Obserwujemy barokową kaligrafię, surrealistyczne postacie, a wszystko to opatrzone rubasznym żartem, z którego był znany. Zestaw rysunków jest okazją do zobaczenia prac sporadycznie prezentowanych, należących do rzadkości wystawienniczych.